Şule

Gökhan, bütün tüylerinin diken diken olduğunu hissetti.Ne anlatıyordu bu ihtiyar? Ne demek istiyordu? Şule, yoksa Şuleden haberli miydi?
“Aniden yakan ateşe benzer…Dedi ve sustu ihtiyar…Gökhan, karanlıkta Mennan dedenin yüzünü daha iyi görebilmek için gözleri sulanıncaya kadar baktı.Ancak, sakal ile bıyığı arasında kaybolan yüzünde hiçbir mana çözemedi…
“Şule diye mırıldandı.Başını önüne eğerek öylece kaldı.
Aşağıdan, ormanların derinliklerinden uzun uzun kurt ulumaları geldi. Buna çakal ulumaları da karışınca, gecenin sessizliği korkunç ulumalarla parçalandı.
Gökhan, hiç konuşmamanın, konuşmaktan daha rahat olacağını düşündü.Kafasında bir çok problem vardı.Bir çok problem karma karışık vaziyette, beyninden ışık hızında geçiyor gidiyordu…Hangisini anlatacağını, hangisinden nasıl başlayacağını bilemiyordu.Mennan dede söyleyeceklerinin çoğunu söyleyivermişti zaten…Ne konuşacaklardı ki? Geldiğinden beri geçirdiği günler ve başından geçen olaylar, kendisini bölgenin bir numaralı adamı durumuna getirmişti…Hele demirci Ökkeş emmiyi görmeye gitmesi, bölge köylüleri üzerinde müthiş bir etki yapmıştı.Bir yandan mıknatıs gibi kendini çeken orman, diğer yandan köylülerden bir kısmının, özellikle Halil ağanın kendisine karşı aldığı tavır…Bir yandan bütün geçimlerini orman ürünlerine bağlamış zavallı insanlar, diğer tarafta yok olan, yok edilen ormanlar…Ve birde bir de Şule çıktı şimdi…Hiç aklında olmayan, hesapta olmayan birisi…Şule… Sırası mıydı şimdi onun? Nerden çıkıp gelmişti ki? Başka adam yok muydu bölgeye gönderilecek?
Mennan dede, dudaklarının kıpırtısındaki duayı, ya içine gömdü, ya bıraktı:
“Sana ormanı anlatmayacağım evlat.Sen ormanı bilerek geldin buraya.İyi eğitim görmüşsün…Ama sana köyleri ve köylüleri anlatabilirim.Belki yardımımız dokunur…
Gökhan, durup dururken Mennan dedenin köylüleri anlatmaya başlamasını garipsemişti.
Mennan dede, çok çok eskilerden beri gelen uzun bir hikayeyi anlatacakmış gibi oturduğu yer minderine biraz daha yerleşti.